Eén van zijn teamgenoten wordt absoluut een voetbalster. Hij droomt er van om uiteindelijk bij Barcelona te spelen en zijn vader verteld hem regelmatig dat dat zijn doel is.
Beide zijn het gedreven spelers: ze missen geen training en in de wedstrijd geven ze alles wat ze hebben.
Toch is er een verschil. Als het in een wedstrijd tegen zit en het team wordt echt van de mat gespeeld, dan zie je dat opeens. De toekomstige Barcelona speler laat het hoofd zakken en geeft de moed op.
Zij vader staat dan langs de lijn en roept hem toe dat ze bij Barcelona ook niet opgeven. Op zo'n moment zie je die jongen denken: 'Dit is Barcelona niet en ik ben geen prof. Deze wedstrijd is verloren; op naar de volgende.'
Bij mijn zoon zie je dat tegenslag hem juist vleugels lijkt te geven. Hij is tenslotte een groot voetballer en moet op zo'n moment zijn team op een hoger plan helpen. De ene keer lukt het hem beter dan de andere keer, maar hij houdt zijn overzicht en alle acties lijken te lukken.
Toekomstgericht onderwijs
Op scholen zie je eenzelfde fenomeen. Er zijn scholen van de toekomst. Scholen die kinderen voorbereiden op een glansrijke toekomst. Die kinderen leren omgaan met de technieken van morgen. Op school is men geïnspireerd door de filmpjes van 'Shift Happens' en verdiept men zich in wat de werkgevers van morgen van hun werknemers vragen.
Het zijn de innovatieve scholen die social media, discussietechnieken en informatieverzameling als uitgangspunt voor hun lesprogramma nemen. En voor die kinderen is het ook volslagen duidelijk waarom dat gebeurt: dit heb je later nodig!
Die kinderen horen thuis ook dat zij hun ouders zullen overtreffen. Zij zullen dingen doen en kunnen die hun ouders niet doen en kunnen. De toekomst is onbekend maar ook onbegrensd en deze kinderen gaan het verschil maken. Grote verwachtingen worden uitgesproken en geprojecteerd, omdat we weten dat dat kinderen motiveert.
Helemaal in lijn met de toekomstig Barcelona speler zie je bij die kinderen ook dat zij zich beseffen dat die toekomst nog moet komen. Dit is de tijd dat ze nog fouten mogen maken, dat ze soms nog onwetend mogen zijn, want nu maken ze het verschil nog niet. De toekomst is later en we weten niet precies wanneer die begint.
Deze kinderen hebben een prachtig perspectief, maar omdat het gevoel van relevantie of urgentie ontbreekt kan dat perspectief ook zo maar verlammend werken.
Relevant onderwijs
Er zijn ook scholen die een onverwoestbaar geloof in de kinderen hebben. Het vaste vertrouwen dat die kinderen het verschil maken. Niet later, maar nu. Op die scholen leren die kinderen het verschil maken, waar ze ook zijn. Deze scholen maken gebruik van de technieken waar de kinderen in hun vrije tijd ook gebruik van maken: social media en andere internet toepassingen.
De kinderen leren bepalen hoe ze daar zo gebruik van kunnen maken dat ze een positieve invloed uitoefenen. Het zijn de scholen waar de kinderen projecten in de wijk organiseren die gericht zijn op het helpen van andere mensen.
Op deze scholen wordt gedroomd over de toekomst. Het levert de kinderen het gevoel op dat de toekomst groter wordt dan nu, en dat hun positieve invloed ook zal toenemen. Ze weten nog niet hoe, maar ze wetenn dat ze zullen blijven doen wat ze nu al doen: het verschil maken.
21st Century Skills
Ik kom volwassenen tegen die nog altijd wachten op de toekomst. Soms omdat ze er op rekenen dat de wereld zal vergaan, ooit, maar veel vaker omdat ze hopen dat er een tijd komt waarin zij het verschil gaan maken. Daar zijn ze namelijk voor opgeleid. Ze hebben alles in huis en zijn er helemaal klaar voor. Het enige waar ze op lijken te wachten is het startschot, waarmee de toekomst wordt afgeschoten.
Op dat moment kunnen ze helemaal los gaan. Zoveel potentie die ongebruikt ligt te wachten op de toekomst....
Ik geloof heilig in de potentie van ieder mens. De leeftijd van die mens maakt voor mij daarin geen verschil. Een kind heeft uiteraard doorgaans een kleinere cirkel van invloed dan een volwassene, maar dat maakt die invloed niet meer of minder relevant. Ieder die voor het eerst zijn kind, als baby, in zijn armen heeft, voelt al de enorme invloed die zo'n kind heeft. Waarom zouden we zo'n kind dan in de wachtstand zetten in afwachting van de toekomst?
Wat mij betreft gaat iedereen met onmiddelijke ingang al zijn kwaliteiten volledig uitleven.
De toekomst is altijd morgen, en daarmee nooit nu. Laten we het onderwijs vooral nu-gericht maken, dan komt het met de toekomst ongetwijfeld goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten